Beerse was en is een gemeente waarin het toneelleven floreert. Hoogspanning draagt daartoe ondertussen al meer dan 20 jaar haar steentje bij.
De oorsprong: het jaar 0, 1992-1993
De Davidsfonds-bestuursleden Goswin Torfs, Berta Van den Broeck, Gaston Verplancke en Mart Loomans stonden aan de wieg van een kersverse toneelvereniging. Die kreeg de naam Hoogspanning mee, op voorstel van Maria Theelen. Deze originele naamkeuze omvat verschillende interpretaties.
Het gloednieuwe culturele centrum ’t Heilaar was oorspronkelijk een gebouw van de elektriciteitsmaatschappij. Het eerste stuk was een spannende thriller. Natuurlijk waren de verwachtingen bij de leden van Hoogspanning en de mensen van Beerse ook hooggespannen. Ze werden gelukkig ook ingelost. Kleine kinderen worden groot. De goede band met het Davidsfonds bleef bestaan, maar al vrij vlug bleek Hoogspanning goed op eigen benen te kunnen staan, wisten ze hun vleugels te spreiden en op eigen kracht te vliegen.
Eerste speelseizoen 1993-1994
Na een smaakmaker, een plezante eenakter onder regie van de betreurde Gaston Verplancke, was ‘De spooktrein’ van Arnold Ridley het eerste avondvullende stuk. Het werd een onderhoudende thriller met een geslaagde mix van spanning en humor. De eerste toneelkneepjes werden ons bijgebracht door de Turnhoutse regisseur Johan Dirkx, een gedreven vakman die zeer goed kon werken met nieuwe en grote groepen acteurs.
Voor de kindermusical Sta eens even stil deden De Lambertijntjes en Marc Gers een beroep op de acteurs van Hoogspanning. Het werd een geslaagde samenwerking.
Tweede speelseizoen 1994-1995
Groot en groots was de cast voor het volgende stuk ‘Eén vloog over het koekoeksnest’ (Dale Wasserman). Een uitdaging, want de film met Jack Nicholson werd met vele Oscars bekroond en zit in ieders geheugen gegrift. Johan Dirkx regisseerde opnieuw met verve en de rollen van MacMurphy en zuster Ratched werden onvergetelijk vertolkt door onze steracteurs Johan Notelteirs en Rachel Gers.
In het voorjaar van 1995 kreeg Beerse een grote en mooie productie te zien van Erik of Het klein insectenboek, naar de geliefde roman van Godfried Bomans. Marc Gers wist de talenten van Hoogspanning en kinderkoor de Lambertijntjes opnieuw mooi te verzoenen.
Speciale vermelding verdienen de kostuums van Tim Van Steenbergen. Die waren een lust voor het oog. Ondertussen is Tim een wereldberoemde couturier.
Derde speelseizoen 1995-1996
Voor een derde en laatste maal werden we geregisseerd door Johan Dirkx in zijn eigen toneelstuk, de musical Verloren rust.
Vierde speelseizoen 1996-1997
Het is niet al goud wat blinkt, en dat bleek ook overduidelijk in Klaterwijk van Willy Russell. Het echtpaar Ria Verschaeren – Hugo Danckaert regisseerde.
Vijfde speelseizoen 1997-1998
Agnes Franken probeerde de chaos in Motie van wanorde (Ray Cooney) zo duidelijk mogelijk voor te stellen. Het was een gedroomde productie om de talenten van Johan Notelteirs en Manu Willemsens te tonen.
Zesde speelseizoen 1998-1999
Het zesde seizoen bood humor, maar vermengd met een stevige dosis tragiek. Het kaartenhuis van Lode Ansoms speelden we in het voorjaar met Johan Dirkx, in het najaar was er Het atelier (Jean-Claude Grumberg).
Edith Vande Schoor wist een heel mooie cast te verzamelen, met een piepjonge Stef Aerts in een kleine, maar aangrijpende rol.
Zevende speelseizoen 1999-2000
Dit seizoen begon met een zeer mooie versie van Educating Rita (opnieuw Willy Russell) met Rachel Gers en Johan Notelteirs in prachtige rollen. Fred Geysels voerde de regie.
Dwazen is een heel bijzonder stuk van Neil Simon en regisseur Ed Van Doninck maakte er ook een bijzonder, knotsgek stuk van. Johan Notelteirs was de enige normale man van dienst.
Achtste speelseizoen 2000-2001
Marc Gers leverde met De nonnen van Navarone (Anton Klee) een echt feelgood toneelstuk af. Spetterende livemuziek, grandioze decors en lichteffecten en een klooster dat bevolkt werd met Toya Dilles, Rachel Gers, Yolande Hoskens, Leen Scheyltjens, Hilde Versweyveld en Janine Wijnen … Wie zou dan niet willen intreden?
Serieuzer ging het eraan toe in Greenwich van Walter Van den Broeck. In dit mooie gezinsdrama speelden Goswin Torfs en Berta Van den Broeck mooie rollen in een regie van Raf Op de Beeck.
Negende speelseizoen 2001-2002
Om nooit te vergeten van Alan Ayckbourn was onze eerste productie met Hans Royaards. Een subtiele mélange van zoet en zuur, geserveerd in een restaurant waar drie koppels van verschillende leeftijdscategorieën werden gevormd of ontbonden.
Behoorlijk zwaar, maar heel sterk drama werd gebracht in Canto de Nadie (Ed Vanderweyden)onder deskundige leiding van Dirk Janssen, met Rachel Gers en Leen Scheyltjens in veeleisende, maar indrukwekkende rollen.
Tiende speelseizoen 2002-2003
Terug knotsgek werd het voor Familietrekjes van Ray Cooney. Johan Notelteirs en Manu Willemsens waren onweerstaanbaar als komisch duo. Dirk Bosschaert was de aanstekelijke regisseur.
Johan Notelteirs regisseerde met Geelzucht een plezant stuk van Guy Didelez en wist tussendoor nog heel wat zinnigs te vertellen over de toestand in het onderwijs.
Elfde speelseizoen 2003-2004
Een apart stuk met een hartverwarmende boodschap was Dwaasheid heeft haar eigen recht van John Patrick. Een mooi ensemblestuk, met centraal Berta Van den Broeck als mevrouw Anna De Wilde. Eric Grossey maakte hiermee zijn debuut als regisseur bij Hoogspanning.
Na het leven in een textielatelier werd een andere beroepsgroep belicht: De wasserij. Het was een aandoenlijk verhaal, prima geregisseerd door Herman Fabri en geschreven door Domique Durvin en Hélène Prévost. Dertien vrouwen en één man speelden de pannen van het dak.
Twaalfde speelseizoen 2004-2005
Hans Royaards kwam terug voor een tweede stuk. Een tankstation van Gildas Bourdet speelde zich natuurlijk af in een tankstation, bevolkt door heel wat vreemde vogels. Bob Goetelen speelde zijn eerste (maar zeker niet laatste) glansrol voor Hoogspanning.
In het voorjaar tekende Eric Grossey opnieuw present voor het stuk Smullen met snullen van Francis Veber. Johan Notelteirs en Manu Willemsens waren weer om van te snoepen.
Dertiende speelseizoen 2005-2006
Het dertiende seizoen bracht geen ongelukken. Het is hier fantastisch van Michael Pertwee en John Chapman had een goede titel en werd een vlotte komedie onder de regie van Cyriel Verhelst.
In Hoerenleed van Jan Christiaens sr. zat inderdaad heel wat tragiek, maar dankzij de steengoede vertolkingen van Rachel Gers en Leen Scheyltjens ook verbazend veel humor. Ook de mooie muziek van Guido Belcanto kon de pijn van het hoerenbestaan enigszins verzachten. Eric Grossey tekende voor de regie. Het stuk werd later nog succesvol hernomen met livemuziek van Guido Belcanto.
Veertiende speelseizoen 2006-2007
Een komische thriller is een Engelse specialiteit. Het lijk is zoek van Charles Raymond Dyer is zo’n pareltje vol zwarte humor. Vooral Johan Notelteirs zorgde voor lachsalvo’s. Robert De Clerck was onze regisseur.
Au bouillon belge is één van die stukken van Walter Van den Broeck, die alleen maar aan belang en betekenis hebben gewonnen sinds hun eerste creatie. Rachel Gers, Bob Goetelen en Dirk Schalck schitterden, de regie van Marc Gers was helemaal af.
Vijftiende speelseizoen 2007-2008
Op papier leek God van Woody Allen op een hoop nonsens, onder de regie van Edith Vande Schoor werd het een wervelend spektakel vol humor, muziek en zang. De grote cast was top, maar het duo Bob Goetelen en Johan Notelteirs was helemaal toppie.
Dat vond ook de jury die onze groep de gerenommeerde Vondelprijs toekende. Een mijlpaal in de geschiedenis van onze vereniging en een mooie bekroning van de geleverde inspanningen.
Zestiende speelseizoen 2008-2009
Het belang van Ernst werd, dankzij de wonderbaarlijke pen van Oscar Wilde, gelukkig geen ernstig of saai stuk, maar een intelligente komedie vol briljante dialogen. Bob Goetelen, Kristof Sas en Rachel Gers mochten de meeste daarvan uitspreken.
Vier zusters van Claire Swyzen was een echt vrouwenstuk met prachtrollen voor Rachel Gers, Leen Scheyltjens, Tinne Jacobs en Toya Dilles. Els Olaerts was de vijfde vrouw in het gezelschap en onze regisseur. Ook de mannen zagen dat het goed was.
Zeventiende speelseizoen 2009-2010
Misero truffo of het syndroom van Macintosh was een typisch mannenstuk. Bob Goetelen en Johan Notelteirs kregen versterking van Patrick Meeusen. Walter Van Roy was de vierde man in de groep. Gelukkig bleven ze niet kaarten, maar maakten ze een pareltje van absurde komedie. Ook de vrouwen zagen dat het goed was. Het stuk werd ook nog wegens succes hernomen.
Een koffietafel bleek nooit zo spannend als in Het Tempelhof mysterie. Dit was een moorddiner, geschreven door Peter Kremel en geregisseerd door Johan Notelteirs. De ganse cast wist het publiek meesterlijk om de tuin te leiden. Het smaakte naar meer.
Achttiende speelseizoen 2010-2011
En dan was er natuurlijk het jaar van Oliver Twist naar de klassieker van Charles Dickens. Bloed, zweet en tranen heeft deze megaproductie gekost, maar Rachel Gers en Leen Scheyltjens bleven ervoor gaan. Johan Notelteirs vertolkte Fagin geniaal, misschien wel de rol van zijn leven. De andere acteurs en actrices waren eveneens prima, met een speciale vermelding voor de bijzonder getalenteerde kinderen die zongen en dansten met een wel heel aanstekelijk enthousiasme. Een prestatie: meer dan honderd acteurs stonden op de planken, zonder elkaar voor de voeten te lopen. Grandioos was ook het decor, waarvoor de decorbouwers alle lof verdienen. Fenomenaal de prestaties van onze kostuum- en technische ploeg. Natuurlijk mogen we ook Luc Stevens niet onvermeld laten. Hij was onvermoeibaar en bleef tot het einde toe bijschaven om de productie op het hoogste niveau te brengen. Zo groeide dit uit tot een onvergetelijk evenement, een grootstad als Beerse waardig.
Negentiende speelseizoen 2011-2012
Marc Gers bracht met ‘De Canadese muur’ van het duo Herman Brusselmans en Tom Lanoye een razendknappe versie van deze moderne Vlaamse klassieker. Patrick Meeusen, Bob Goetelen, Walter Van Roy, Tinne Jacobs en Ellen Valkiers gaven zoals steeds het beste van zichzelf. Klasse! Net als onze onvolprezen technische ploeg: Kris Janssens en Glen Verhoeven. Deze laatsten mochten in Antwerpen terecht het Gouden Handje in ontvangst nemen voor hun technische prachtprestaties in de categorie ‘Belichting’. Proficiat mannen!
Twintigste speelseizoen 2012-2013
Hoogspanning deinst niet terug voor uitdagingen. Zelfs niet voor het op de planken brengen van de verhalen uit de Ilias en (vooral) de Odyssee van Homeros. In de versie van Koen De Graeve en De Kakkewieten was er naast spanning en drama ook heel wat humor aanwezig. Hoogspanning kruidde nog wat bij met Vlaamse schlagers en Riverdance. Regisseur Edith Vande Schoor maakte met ons al het successtuk ‘God’ en dankzij haar goede zorgen werd ook ‘Frustration Island’ een onweerstaanbare, bruisende cocktail. De energie en het spelplezier spatten er van af en ook visueel en auditief viel er veel te genieten, dankzij Glen en Kris. Zij haalden alles uit de kast op technisch vlak. Maar er is nog meer op komst. In het najaar van 2013 wil Marc Gers ons opnieuw regisseren. Dat belooft voor onze twintigste verjaardag…
Eenentwintigste speelseizoen 2013-2014
Begin 2013 stond nog volop in het teken van ‘Frustration Island’, maar reeds snel na de laatste voorstelling werd er hard gewerkt aan ‘Deurdedeurdeur’. Dit stuk is een hilarische Vlaamse herwerking van een moderne Engelse toneelklassieker: ‘Noises Off’. Het bleek een uiterst geschikt stuk om een 20-jarig jubileum mee te vieren. Het stuk gaat immers over het wel en wee van een toneelgroep. Enorm veel verwikkelingen, een razendsnel tempo, dubbelrollen alom: Hoogspanning legde de lat opnieuw hoog. Geen gemakkelijk stuk, maar gelukkig hadden we ervaren regisseur Marc Gers aan het roer, samen met diens rechterhand Janine Wijnen. Bloemen dienen zeker ook te gaan naar de geweldige decorploeg. Zo’n draaiend decor: het is een huzarenstukje! De energie en het spelplezier van een buitengewoon gemotiveerde ploeg acteurs en actrices werkten enorm aanstekelijk. Het publiek reageerde heel enthousiast. Missie: geslaagd.
Met ‘Heuvels van blauw’ pakte theatergroep Hoogspanning opnieuw uit met een bewerking van een moderne Engelse klassieker: ‘Blue Remembered Hills’ van Dennis Potter. Het stuk speelt zich af tegen een landelijk decor. Hoogspanning vond in het bos achter het clublokaal een prachtig stukje natuur als ideaal landschap. De cast bestond uit een onweerstaanbare mix acteurs en actrices: van jong, aanstormend talent tot ervaren toneelvossen. Allen lieten ze het kind in zich los, letterlijk. Het publiek keek geamuseerd toe vanop de tribune. Er was immers ruimte voor heel wat humor, maar ook tragiek. Wim Van De Velde tekende voor een erg knappe regie.
Tweeëntwintigste speelseizoen 2014-2015
Katelijne Damen is naast een sterke actrice ook een begenadigde toneelauteur. ‘Crème au beurre’ is het bitterzoete portret van twee vriendinnen van middelbare leeftijd (Leen Scheyltjens en Rachel Gers) die in het uitgaansleven in contact komen met een voor beiden aantrekkelijke man (Bob Goetelen). Vanaf dat moment wordt de vriendschap zwaar op de proef gesteld. Opborrelende frustraties en emotionele uitbarstingen zijn onvermijdelijk, maar gelukkig is er nog heel wat (zwarte) humor. Dit heerlijke acteursduel werd vaardig geregisseerd door Paul Ooms. In het voorjaar van 2015 werd er enorm hard gewerkt aan onze theaterzaal aan de Lage Heide. Die mogen we nu ook officieel de ‘onze’ noemen. Het resultaat van deze verfraaiingswerken kan u bewonderen op de première van ons volgende stuk: ‘De Sunshine Boys’. Een legendarische komedie en dus een perfecte opener voor ons drieëntwintigste seizoen.
Drieëntwintigste seizoen 2015-2016
Hoogspanning heeft iets met Neil Simon. Terecht, want deze knappe auteur weet humor en tragiek naadloos met elkaar te verbinden. The Sunshine Boys is een stuk over twee legendarische komieken die elkaar niet kunnen luchten, maar die men toch nog één keer wil herenigen. Geen sinecure! In de filmversies zagen we duo’s als Walter Matthau – George Burns en Peter Falk – Woody Allen. Hoogspanning deed nog straffer met het duo Johan Notelteirs – Bob Goetelen en nog een hele rits sterke karakteracteurs. Arne Sierens is één van de meest unieke stemmen in ons hedendaagse Vlaamse theaterlandschap. Zijn warmbloedige stukken laten niemand koud. De titel Martino geeft al veel prijs. Het speelt zich af in een broodjeszaak, is behoorlijk pikant en heftig. De sterke spelers legden hun hart en ziel bloot en ook de decorbouwers haalden al hun kunsten boven.
En dan dreigen we nog bijna de geweldige verdiensten van Hoogspanning op het vlak van Terrastheater Turnhout onvermeld te laten. Johan Notelteirs en Manu Willemsens kaapten daar jarenlang de jury- en publieksprijzen weg met hun hilarische stukken. Alle lof voor deze rasacteurs!
Onze leden Bob Goetelen en Patrick Meeusen treden nu in hun voetsporen.
Ook de Midzomernachtwandeling van Manu Willemsens (geïnspireerd door William Shakespeare) was een onvergetelijke toneelervaring.
Als er één constante moet worden gezocht in het ietwat grillige parcours van Hoogspanning is het misschien dat onze groep nooit op zijn lauweren rust of op veilig speelt. Altijd weer wordt er gekozen voor iets nieuws, iets anders. Dat houdt de groep fris en scherp.
Veel dank daarvoor aan de voorzitters: Goswin Torfs, Jan Baten en Rachel Gers (een winning team, samen met Leen Scheyltjens en Janine Wijnen). Hopelijk blijven ze zo hun trouwe publiek boeien en mogen ze nog minstens twintig jaar toneelplezier schenken aan Beerse en omliggende gemeenten!